قدیمی ترین پست بلاگی که از خودم توی اینترنت پیدا کردم مربوط به سال ۱۳۸۰ بود. من اون موقع ۱۴ سالم بوده. سالی که حمله ۱۱ سپتامبر رخ داد. سالی که ویکیپدیا شروع به کار کرد. اپل آی پاد رو معرفی کرد و مایکروسافت هم ویندوز XP رو. تو این سایت قدیمی ترین پستم مال سال ۸۶ هست. من که بیست سالم شده بوده و بعد چند سال کار با دنیای کامپیوتر و اینترنت فکر میکردم چقدر چیزی یاد گرفتم و دیگه نخواسته بودم روی سرویس های رایگان بنویسم. چه خوب البته. چون هیچ کدوم از اون سرویس ها باقی نموندند. اما من هر سال پول هاست و دامین اینجا رو دادم حداقل.
مدت ها از اون دوران گذشته و تکنولوژی هنوز داره هر روز ما رو یک جور جدیدی شگفت زده میکنه. وایب این روزها هم هوش مصنوعی هست که داریم تلاش میکنیم هرچیزی رو یک ربطی بهش بدیم. (نه من این پست رو با اون ننوشتم) البته کی میدونه. شاید هم خودش اون رو تو پرانتز گذاشته که به نظر واقعی تر بیاد. امروز از سر بیکاری یک نگاهی به اینجا انداختم. کلی نوشته قدیمی بود. چقدر به فکر فرو رفتم. چقدر زمان گذشت و گفتم یک دستی به سر و روی اینجا بکشم. شاید هم بنویسم شاید هم نه.
من حالا در آستانه ۴۰ سالگی هستم. هنوز البته خیلی مونده اما خوب اینطوری فکر کنی یهو به خودت نمیای ببینی ۴۰ سالت شده. چقدر اتفاق ها توی زندگی افتاده چقدر بالا و پایین ها. اما چیزی که مهم هست این که ما هنوز هستیم و پرقدرت تر و پرانرژی تر از همیشه ادامه میدیم.
اگه از دوستهای خوب قدیم و جدید من هستی خوشحال میشم برام بنویسی. پیدا کردن ایمیل من کار سختی نیست. سینا روی همین دامنه.
اینجا هم هی میگه سئو و کلیدواژه کنونی پست ات خوب نیست. بیخیال افزونه احمق اصلا مهم نیست. درسته سالهاست مهاجرت کردم. درسته مدتهاست شاید حتی با زبان فارسی و جامعه فارسی ارتباط خیلی کمتری دارم اما تلاشم رو شاید بکنم که گاهی اینجا بنویسم. حالا از چی ؟ خودم هم نمیدونم.
شاید هم فقط این پست تبدیل به یادداشتی بشه که اینجا هنوز زنده است.