من هی میخوام نیام اینجا از نوستالژی ها بنویسم اما فکر کنم به یک سنی رسیدم که به اندازه کافی نوستالژی واسه یادآوری دارم. شخصا به نظرم نوستالژی چیز خوبی نیست. گذشته همیشه بدتر بوده و آینده همیشه روشن تر و بهتر هست. به عنوان یک گیک که صد در صد. تکنولوژی هایی که هر روز میاد همیشه n برابر از گذشته بهتر جذاب تر و دردسترس تر هست. به شخصه هیچ وقت حسرت نوستالژی نخوردم همیشه میگم چه خوب شد اون روزها گذشت! اما تا دلتون بخواد حسرت میخورم چرا تو آینده بدنیا نیومدم. آینده ای که تونستیم عمرمون رو به اندازه کافی طولانی کنیم که حوصلمون دیگه سر بره. آینده ای که سفرهای بین ستاره ای در دسترس شده. خلاصه شبیه فیلم های تخیلی. تنها امید و آرزوم اینه که این سرعت رشد تکنولوژی همین طوری که داره توانی زیاد میشه ادامه پیدا کنه همین.
بهونه نوشتن این پست تست سرعتی بود که دیروز روی اینترنت خونه گرفتم. چند وقتی بود حس میکردم سرعت کمه. یک کم افتادم به جون روتر و مودم. اول از همه فهمیدم که روتر پیش فرض شرکت ارایه دهنده فیبر نوری خیلی فیرمور محدود شده و بسته ای داره. سرهمین یک سری تنظیمات پیشرفته واسه کاهش latency رو نمیزارن انجام بدی. روتر وای فای اش هم همچین آش دهن سوزی نیست. خلاصه وقتی تست سرعت گرفتم خودم هم نمیدونم چطوری ۱.۴ گیگ رو روی فیبر یک گیگی میداد.سینا پیش فرض باید میرفت میگشت چرا حتی بیشتر هست! اما یا دیگه یک سری حقایق رو قبول میکنم یا اینکه ساعت دو شب و نگرانی از فردا رفتن به شرکت باعث شد پی اش رو نگیرم.
پست های اینجا رو میدیدم. از اولین باری که از شر اینترنت دایال آپ خلاص شدم تا اولین باری که طعم اینترنت واقعی رو چشیدم. اینترنت دریچه ای برای من و خیلی امثال من بوده واسه آشنایی با دنیایی پر از کشف کردنی ها و یادگرفتنی ها. هنوز هم دارم یاد میگیرم چون تا وقتی در حال یادگرفتن باشیم جوون هستیم و خوشحال.
